To αύριο και το χτές.

Περνάμε τη στερνή τη πύλη,γράφοντας μαλαματένια λόγια στο μαντήλι.Για να μήν αναρωτηθεί η άλλη γενιά πως έτυχε να μη γνωρίσουν ένα ποιητή.Να βρούν μαλαματένια λόγια στο τριφύλλι...

Ψυχική αιθαλομίχλη

Τον φετινό χειμώνα θα τον θυμόμαστε από μια εικόνα και μια οσμή: την αιθαλομίχλη να σκεπάζει το λεκανοπέδιο και την οσμή του καμένου ξύλου.

Χριστούγεννα: Υπέρβαση τού ανθρωπίνως αδυνάτου

Tου Aρχιεπίσκοπου Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Aλβανίας κ. Aναστασiου
«Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (A΄ Tιμ. 3:16).
H υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου είναι βασικό μήνυμα της σημερινής μεγάλης εορτής του χριστιανικού κόσμου.

Oδιπόδειο Σύνταγμα

Εις μνήμην...


                              


                           

Θεολογική Σκέψη και Σύγχρονη Επιστημονική γνώση

Του επίκουρου καθηγητή Αστροφυσικής του πανεπιστημίου Αθηνών Μάνου Δανέζη.

Εισαγωγή

Eίναι πλέον εμφανές ότι εδώ και αρκετά χρόνια ο δυτικός πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Marley (2012)

Σκηνοθεσία:Kevin Macdonald

Cast:Bob Marley, Ziggy Marley, Jimmy Cliff, Rita Marley, Cedella Marley, Lee Perry         οfficial site: http://www.magpictures.com/marley/
Είδος: Μουσική, Βιογραφική, Ντοκιμαντέρ
Διάρκεια: 144'
Γλώσσα: Αγγλικά
Χώρα: Η.Π.Α., Αγγλία
Εταιρεία Διανομής: Μικρόκοσμος
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13/12/2012

Η μοναδική τηλεοπτική εμφάνιση του Άλκη Αλκαίου

 

Συγχωρέστε με για την επιμονή μου αυτές τις μέρες με τον Άλκη Αλκαίο,αλλά ήταν από τους πιο σεμνούς και πιο ιδιαίτερους ανθρώπους που αγάπησα...                                                           

Η γλώσα μας κουβαλάει την ψυχή του λαού μας και όλον τον πολιτισμό μας και όλη την ευγένειά μας” Κρατήστε το σαν φυλαχτό

Διαβάστε το ανέκδοτο κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη                           
«Αγαπητοί φίλοι,
περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η “Έβδομάδα Νόμπελ” και ύστερα να ‘ρθω σ’ επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω  ξένιαστος και ξεκούραστος.

Ρόζα συγχώρα με που κλαίω μας μείναν τα κουμπιούτερς κι οι αριθμοί...

Άλκης Αλκαίος

Τα μάτια μου υγρά και βουρκωμένα
γυρεύουν απο 'σένα παρηγοριά,
κομμάτια χάνει η ψυχή μου
στα καμπαρέ πουλιέται η ζωή μου
και συ μου λες να έφτασε η μέρα
και με τραβάς στου κόσμου το κενό

Ρόζα συγχώρα με που κλαίω
μας μείναν τα κουμπιούτερς κι οι αριθμοί...

Θέλω να  πείς πως είναι ψέμα
ένα παραμύθι εφιαλτικό
πως δε χωρίσαν τώρα τα κελιά μας
μείναν στη μέση τα όνειρά μας
πρέπει να συνεχίσω ν'αγαπώ.

                                                                            Αγάπη μου απο κάρβουνο και θειάφι
                                                                            νιώθω πως μείναμε μοναχοί
                                                                            φωνή εντόμου τώρα ειν'η φωνή μου
                                                                            παράπονο υπερκόσμιο η ψυχή μου
                                                                            ξέρω δε θα μ'αφήσεις μοναχό.

                                                                            Ρόζα συγχώρα με που κλαίω
                                                                            μας μείναν τα κουμπιούτερς κι οι αριθμοί...


*Για τον Άλκη...
Κ.Ευθυμιάδης

Απόσπασμα από τη μικρή διήγηση του Τολστόι:''Τα τρία ερωτήματα''

Λέων Τολστόι

Νὰ θυμᾶσαι λοιπόν: Ὑπάρχει μόνο μία στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία, τὸ παρόν. Εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμή, γιατὶ εἶναι ἡ μόνη πάνω στὴν ὁποία ἔχεις κάποια δύναμη. Ὁ πιὸ ἀναγκαῖος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, γιατὶ κανένας ἄνθρωπος δὲν ξέρει ἂν θὰ ἔχει ποτὲ πάρε-δῶσε μὲ κάποιον ἄλλο. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα εἶναι νὰ τοῦ κάνεις καλό, γιατὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχεις ἔλθει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!».

Θύματα Ειρήνης

Simple Man

Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε. Αυτό που δε μας λένε όμως είναι ότι στις συνθήκες ειρήνης ο κατάλογος των θυμάτων και των καταστροφών ενός λαού είναι ανάλογες προς τις απώλειες με αυτές ενός πολέμου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καμία Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που να τα υπερασπιστεί. Τα θύματα της ειρήνης δεν έχουν δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις. Τα θύματα της ειρήνης δεν μπορούν να απειλήσουν κανέναν με Δικαστήριο διότι τους δόθηκε το δικαίωμα να επιλέξουν Δημοκρατικά την Ειρήνη που τους σκοτώνει. 

Αυτή την στιγμή το Κράτος θεσπίζει νόμους οι οποίοι σε περίοδο πολέμου θα ήταν τα αποδεικτικά στοιχεία καταδίκης του. Σου απαγορεύει την περίθαλψη και την φαρμακευτική σου αγωγή εφόσον δεν έχεις το χρηματικό αντίτιμο και το ποσό των 25 ευρώ για να ζητήσεις βοήθεια σε δημόσιο νοσοκομείο. Επειδή είσαι σε καιρό ειρήνης δεν μπορείς να το σύρεις σε καμία δίκη για την καταπάτηση του Άρθρου 3 παρ. 2 των Συμβάσεων της Γενεύης, το οποίο ρητά υποχρεώνει την κατέχουσα Δύναμη όχι μόνο να συλλέγει αλλά και να περιθάλπει όλους τους ασθενείς άμαχους ή μάχιμους. Δεν μπορείς να τα βάλεις με ένα Κράτος που εσύ επέλεξες να σε διαφεντεύει κι αυτό ας σε φθάνει στα όρια της εξαθλίωσης, της αναξιοπρέπειας, της αυτοκτονίας, του φόνου και της τρέλας. Διότι αν είμαστε σε καιρό πολέμου το Κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να τηρήσει το Άρθρο 4 παρ.2, που θα του απαγόρευε καθ’ οποιονδήποτε χρόνο και τόπο να επιβάλλεται με βία κατά της ζωής, της υγείας, της φυσικής και πνευματικής ευημερίας των ατόμων καθώς και να προσβάλει την αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου. Η βία που δεν έρχεται με όπλο αλλά με δημοκρατικές υπογραφές δεν στήνεται σε κανένα εδώλιο κατηγορουμένου. 

Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε διότι εσύ που ζεις σε καιρό ειρήνης δεν σου έχει στερήσει κανένας την ελευθερία σου διότι εσύ ανέβασες με τις επιλογές σου την εξουσία στο βάθρο της, δεν επιβλήθηκε από μόνη της. Έτσι δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ως άτομο που η ελευθερία του υπέστη περιορισμό. Διότι αν ήσουν από τους άτυχους που θα βρισκόταν σε πόλεμο θα είχες υπερασπιστή σου το Άρθρο 5 παρ. 1, που θα υποχρέωνε τους κατακτητές σου να σου παρέχουν τροφή, πόσιμο νερό, προστασία απέναντι στις κλιματικές αντιξοότητες καθώς και το πλεονέκτημα ιατρικών εξετάσεων. Τώρα είσαι πολίτης εν καιρώ ειρήνης: Θα πεινάς εσύ, το παιδί και η μάνα σου, θα σου κόβει η εταιρεία ύδρευσης το νερό για ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς, θα κρυώνεις μέχρι θανάτου και βέβαια οι ιατρικές σου εξετάσεις θα είναι άπιαστη πολυτέλεια. Ο εξαναγκασμός σε λιμοκτονία ως μέθοδος μάχης είναι έγκλημα πολέμου με το Άρθρο 14, αλλά εσύ δεν δέχεσαι καμία επίθεση, μόνο επιβολή νόμων μιας δημοκρατικά ψηφισμένης κυβέρνησης.

Όταν τελειώσει και αυτή η μεταβατική περίοδος του νέου οικονομικοπολιτικού μοντέλου που μας πλάσαραν τεχνηέντως με τον όρο «κρίση», δεν θα θυμόμαστε τίποτε από τα μεταβατικά χρόνια που διανύουμε. Θα αφομοιωθούμε από ένα νέο σύστημα όπως έγινε και στην αλλαγή του κάθε συστήματος που μας έφθασε μέχρι εδώ. Δεν θα έχουμε την τιμή να καταθέτουμε στεφάνια στο Μνημείο του Αγνώστου Έλληνα που απλά δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα στην μετάβαση αυτή. Δεν θα υπάρχει Νεκροταφείο Θυμάτων Ειρήνης να επισκεπτόμαστε και να λέμε ότι αυτό δεν θα αφήσουμε να ξανασυμβεί. Δεν θα έχουμε να διηγούμαστε τίποτε το ανθρωπίνως ηρωικό στις επόμενες γενιές διότι εμείς ζήσαμε την ειρήνη και όχι τον πόλεμο. Και βέβαια κανένα Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου δεν θα μας δικαιώσει βάσει του Άρθρου 91 το οποίο επιβάλλει στο εμπόλεμο μέρος το οποίο παραβιάζει τις διατάξεις των Συμβάσεων στην καταβολή αποζημιώσεως. Αλλά δεν είναι η αποζημίωση αυτή που θα μας δικαίωνε αλλά το ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνο το εμπόλεμο μέρος για όλες τις αναξιοπρεπείς πράξεις που διαπράχθηκαν από πρόσωπα που αποτελούν μέρος των ενόπλων δυνάμεών του. Δεν θα έχουμε τουλάχιστον την ικανοποίηση να δούμε όλα αυτά τα πρόσωπα που ευθαρσώς μας λοιδορούν καθημερινώς πατώντας με την δημοκρατική τους μπότα τα εκ γενετής και εξ αγώνων αιματηρών δικαιώματά μας,  τους φονιάδες χιλιάδων Ελλήνων να κάθονται στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Κι εμείς εκεί πίσω στην γαλαρία του ακροατηρίου της αίθουσας δικαστηρίου να νιώθουμε έστω και στο ελάχιστο δικαιωμένα θύματα ενός πολέμου που επέλεξαν άλλοι για μας και όχι μιας ειρήνης που επιλέξαμε εμείς για τον εαυτό μας.
                                                                                                 www.simplemangreek.blogspot.gr

Ουδείς Αναντικατάστατος

«Οξυγόνο παίρνω από όσους αγαπώ και από τις λέξεις που γράφω»

ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

12.10.2012

«Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ» λέω σε φίλες και γνωστούς που χάνουν τη δουλειά τους ο ένας μετά τον άλλον -η αλήθεια είναι ότι όλες οι περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι παραιτήθηκαν από ένα σχετικό «εμπαιγμό» (λιγότερα χρήματα, χειρότερες συνθήκες, περισσότερες παράλογες απαιτήσεις). Και την ίδια ώρα που το λέω, ονειρεύομαι ως κίνητρο, που λείπει καιρό από τη ζωή μου, μια δουλειά που να αγαπώ, μια δουλειά που να κάνω και να απολαμβάνω όπως «τότε». Ανήκω, δυστυχώς, στους κακομαθημένους του συστήματος: έζησα την περίοδο του επαγγελματικού και οικονομικού (αναλογικά, για τα δεδομένα μου πάντα) οργασμού. Δημιουργία, συναδελφικότητα, συναγωνισμός, ανταπόδοση, ανταλλαγή, ευμάρεια, πρόοδος, άνοδος.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ, επιστρέφω σε φράσεις που ξεστομίζαμε όλοι κατά καιρούς και ανά περίσταση. Ασυνείδητα τότε, υποσυνείδητα αργότερα, συνειδητά τώρα. Απολύτως συνειδητοποιημένα καθότι βιωμένα. Όσοι βρεθήκαμε σε εργασίες με την ευρύτερη έννοια «επικοινωνιακές», δηλαδή δημοσιογραφία, διαφήμιση, δημόσιες σχέσεις, μόδα, κουλτούρα, life style με την καλή και την κακή έννοια κ.λπ. βιώσαμε μία, τρόπον τινά, «οικογενειακή» μορφή εργασίας. Αρκεί να ακούσεις τους λόγους ενός ηθοποιού για παράδειγμα, που όταν θα φτάσει σε βήμα για να μιλήσει δημόσια, θα αναφερθεί οπωσδήποτε στο «καλό κλίμα», τη «ζεστή ατμόσφαιρα», την «οικογενειακή αίσθηση». Όλοι οφείλουν την επιτυχία και την πορεία σε αυτή τη μαγική συνθήκη που τους έφερε κοντά, με κοινό στόχο και σκοπό. Όλοι πετυχαίνουν όταν το όραμα είναι κοινό.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ. Τα σύνολα και οι συνεργασίες πάντα αποφέρουν περισσότερα και σημαντικότερα από τις μονάδες -εκτός και αν είσαι ο Πικασό, ο Ρεμπό, ο Τσέχοφ ή ο Γκάτσος. Όμως, πόσο να παραμυθιαστείς προς τον Κοινό αυτό Μέγα Στόχο όταν το όφελος είναι ξεκάθαρα πλέον μονόπλευρο;

ΜΕΤΑΦΕΡΕΙΣ ΑΓΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, κατατρέχεται η ζωή σου από τη δύναμη της δουλειάς σου και της απόδοσής σου αυτή την ώρα που έχει καταλυθεί κάθε κριτήριο αντικειμενικό σχετικά με την πραγματική της αποτελεσματικότητα. Υποβιβάζεσαι διαρκώς μέχρι να χαθείς εντελώς, και εσύ παλεύεις για να ζήσεις, αλλά ταυτόχρονα παλεύεις για να κατανοήσεις πώς γίνεται να αποτυγχάνεις αποδίδοντας τα ίδια -ίσως και περισσότερα και καλύτερα. Τελικά, διακατέχεται όλη σου η ύπαρξη από μια επιβράβευση που διψασμένος αναμένεις.

ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ. ΔΙΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ. Αν δε συμβιβαστείς με τα όποια νέα δεδομένα, θα φύγεις από τη «φαμίλια» εν μία νυκτί και θα αναρωτιέσαι πώς μέχρι χθες ήσουν το ζωογόνο και απαραίτητο στοιχείο μιας -ακαθόριστης τελικά- οικογένειας και σήμερα οι συγγενικές σου ρίζες αφανίστηκαν σαν να μην υπήρχε χώμα από κάτω.

ΟΛΑ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ. Και χάνουμε την αληθινή μας ζωή. Που δεν είναι η δουλειά μας. Σχεδόν ποτέ. Είναι οι άνθρωποι, οι ζωντανές ψυχές κοντά μας και τα ταλέντα ή οι πόθοι μας. Όσοι έχουν την τύχη αυτά να τα κάνουν δουλειά, έχει καλώς. Οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι, θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουμε πιο cool εν τοιαύτη περιπτώσει. Είναι κρίμα να πληγώνεσαι γιατί «κάπου» που ήσουν, θα κάνουν σε δυο μέρες αφότου έχεις φύγει σαν μην ήσουν ποτέ.

ΝΕΟΤΕΡΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΟΞΥΓΟΝΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ. Τώρα ξέρω πως μόνο τα χρήματα πήγαζαν από εκεί. Οξυγόνο παίρνω από όσους αγαπώ και από τις λέξεις που γράφω -όταν είμαι τυχερή να υπάρχει λόγος να τις γράψω.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία: από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.ά.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

www.doctv.gr

Θυσία για την πατρίδα...

Ὥστε προσήκει ἡγεῖσθαι εὐδαιμονεστάτους τούτους,οἵτινες κινδυνεύσαντες ὑπέρ μεγίστων και καλλίστων οὕτω τόν βίον ἐτελεύτησαν,ὐδ’ ἀναμείναντες τόν αὐτόματον θάνατον,ἀλλ’ έκλεξάμενοι τόν κάλλιστον.Καί γάρ τοι ἀγήρατοι μέν ἔσονται) αἱ μνῆμαι αὐτῶν,ζηλωταί δέ (εἰσί) ὑπό πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί^·οἵ πενθοῦνται μέν διά τήν φύσιν ὡς θνητοί,ὑμνοῦνται δέ ὡς ἀθάνατοι διά τήν ἀρετήν.Καί γάρ τοι θάπτονται δημοσίᾳ,καί ἀγῶνες τίθενται ἐπ’ αὐτοῖς ρώμης καί σοφίας καί πλούτου,ὡς ἀξίους ὄντας τούς τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ τιμᾶσθαι ταῖς αὐταῖς τιμαῖς καί τούς ἀθανάτους.Ἐγώ μέν οὖν αὐτούς καί μακαρίζω τοῦ θανάτου καί ζηλώ,και οἶμαι μόνοις τούτοις ἀνθρώπων κρεῖττον εἶναι γενέσθαι,οἵτινες, ἐπειδή ἔτυχον θνητῶν σωμάτων,κατέλιπον ἀθάνατον μνήμην διά τήν ἀρετήν αὑτών.

Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε πάρα πολύ ευτυχισμένους αυτούς,οι οποίοι, αφού αγωνίστηκαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ευγενή (ιδανικά),έτσι τελείωσαν τη ζωή τους, χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στην τύχη χωρίς να περιμένουν το φυσικό θάνατο,αλλά διαλέγοντας τον πιο ωραίο.Και γι' αυτό βέβαια αγέραστη θα είναι η ανάμνηση τους και αξιοζήλευτες από όλους τους ανθρώπους οι τιμές τους·αυτοί βέβαια πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί,υμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητας τους.Και θάβονται με δημόσια φροντίδα και καθιερώνονται προς τιμήν τους αγώνες αθλητικοί, μουσικοί και πλούτου (ιππικοί),με την ιδέα ότι είναι άξιοι αυτοί που έχουν πεθάνει στον πόλεμο να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους.

Εγώ τουλάχιστον αυτούς και τους καλοτυχίζω για το θάνατο και τους ζηλεύω,και θεωρώ ότι μόνοι αυτοί από τους ανθρώπους άξιζαν περισσότερο να ζήσουν,οι οποίοι, ενώ είχαν σώματα θνητών,άφησαν πίσω τους αθάνατη ανάμνηση εξαιτίας της γενναιότητας τους.    Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς

There's no way out of here, when you come in you're in for good...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ...
There's no way out of here, when you come in you're in for good
There was no promise made, the part you've played, the chance you took
There are no boundaries set, the time and yet you waste it still

So it slips through your hands like grains of sand, you watch it go
There's no time to be lost, you'll pay the cost so get it right
There's no way out of here, when you come in you're in for good

And never was there an answer, there an answer
Not without listening, without seeing

There are no answers here, when you look out you don't see in
There was no promise made, the part you've played, the chance you took
There's no way out of here, when you come in you're in for good

And never was there an answer, there an answer
Not without listening, without seeing

There's no way out of here, when you come in you're in for good
There are no answers here, when you look out you don't see in

There was no promise made, the part you've played, the chance, you took

«Εκπαίδευση θανάτου: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί»

Ο μικρός Χανς είναι ένα αγόρι που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατράφηκε για να γίνει άξιος στρατιώτης της Άριας φυλής. Ταγμένος από τη γέννησή του στην υπηρεσία του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος, ο Χανς ανατρέφεται έτσι ώστε να βλέπει τους Χίτλερ, Γκαίριγκ και Γκαίμπελς ως Αγία Τριάδα και τη Δημοκρατία ως κακιά μάγισσα. Στον κόσμο που μεγαλώνει, δεν επιτρέπονται ο οίκτος, η ευαισθησία, το χάδι. Ο ναζισμός φυτεύεται στο κεφάλι του ανεπιστρεπτί.

Το 10λεπτο βιντεάκι «Εκπαίδευση θανάτου: Πώς δημιουργείται ένας Ναζί» παρουσιάζει την ανατροφή των παιδιών στο καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Γκρέγκορ Ζίμερ, κυκλοφόρησε το 1943 από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και δυστυχώς παραμένει επίκαιρο.
ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ30.11.2012                                                                       www.doctv.gr

Εκλογές: Η εξουσία των ιδιωτών

Εδώ θα αποδείξουμε πώς ο ψηφοφόρος στην κοινοβουλευτική δημοκρατία επικυρώνει την τυρανία του εκλέγοντάς την δια ψήφου και αυτή ακριβώς η πράξη του συνιστά πολιτική παραίτηση, αποποίηση πολιτικών ευθυνών, με μία λέξη ιδιωτεία που συνιστά ηλιθιότητα.

Smart Card.

Γιώργος Θεοτοκάς, Ελεύθερο Πνεύμα.

Αποσπάσματα από ένα πολύτιμο βιβλίο που γράφτηκε 83 χρόνια πριν -ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είμαστε χωρίς να έχουμε κάνει ούτε βήμα από τότε

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

26.07.2012

Ο Γιώργος Θεοτοκάς έγραψε το 1929, σε ηλικία 24 ετών το συναρπαστικό δοκίμιο Ελεύθερο Πνεύμα (εκδ. Εστία) το οποίο αργότερα ονομάστηκε «πνευματικό μανιφέστο» της γενιάς του ΄30 (στην οποία ανήκουν και ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Άγγελος Τερζάκης). Πρόκειται για ένα ολιγοσέλιδο κείμενο που έχει απασχολήσει περισσότερο από κάθε άλλο δοκίμιο την ελληνική διανόηση. Είναι ένα ορμητικό γεμάτο δυναμισμό κείμενο ευρωπαϊκά προσανατολισμένο και ριζοσπαστικό στην αντιμετώπιση του παρελθόντος. Ο Γιώργος Θεοτοκάς προσπάθησε όπως πολλοί της γενιάς του να αντιπαραβάλει την «πλευρά του Ελληνικού της Ελλάδας και όχι της Ελλάδας όπως την φαντάζονται οι Ευρωπαίοι». Με δύο λόγια το ζήτημα της ελληνικότητας της γενιάς του 30 συνοψίζεται τελικά στο τι θα δημιουργήσεις ως σύγχρονος Έλληνας που όχι μόνο να είναι αυθεντικά δικό σου, αλλά να ενδιαφέρει και τους ξένους.
Υ.Γ. Οι σκέψεις του νεαρού Θεοτοκά το 1929 είναι σαν ευφυείς διαπιστώσεις της κρίσιμης εποχής που ζούμε. Ογδόντα τρία χρόνια μετά ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είμαστε χωρίς να έχουμε κάνει ούτε βήμα από τότε.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ Γ. ΘΕΟΤΟΚΑ
«Την έλλειψη αληθινής ανάπτυξης, φανερώνει καλά και η έλλειψη ανοχής και ψυχραιμίας που χαρακτηρίζει σχεδόν πάντα τις ελληνικές συζητήσεις. Όταν εκδηλωθεί μια διαφωνία, η πρώτη δουλειά των Ελλήνων είναι να αρνηθούν ολότελα τη σημασία του αντιπάλου. Πώς μπορεί να είναι σοβαρό υποκείμενο αφού τολμά να λέει όχι όταν εμείς λέμε ναι; Να πάει πρώτα να μάθει γράμματα κι ύστερα να έρθει να συζητήσει μαζί μας.
Αυτό δεν είναι όλο. Τον αρνούνται και ως άτομο. Είναι φαύλος και κακόπιστος. Είναι κουτός. Είναι παλαβός. Είναι αίσχος για την Ελλάδα να υπάρχει ένα τέτοιος άνθρωπος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Πρέπει να εκλείψει οπωσδήποτε, να εξολοθρευτεί, να καταργηθεί, να μην μείνει κανένα ίχνος του στο πρόσωπο της Γης. Δεν κατορθώνουν να πιστέψουν οι Έλληνες ότι ένας άνθρωπος που σκέπτεται διαφορετικά από αυτούς μπορεί να είναι πολύ άξιος, πολύ έντιμος, πολύ χρήσιμος άνθρωπος. Άξιοι, έντιμοι, χρήσιμοι είναι μονάχα αυτοί που συμφωνούν μαζί μας. Οι άλλοι όλοι: φωτιά και τσεκούρι!
Μεσ’ στο δημιουργικό αναβρασμό της σημερινής Ευρώπης τι θέση κρατά η Ελλάδα; Τι συμβολή προσφέρουμε στις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλονται τριγύρω μας; Τίποτα! Το αισθανόμαστε βαθιά μόλις περάσουμε τα σύνορά μας πως δεν αντιπροσωπεύουμε τίποτα, πως κανείς δεν μας λογαριάζει στα σοβαρά, πως δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη θέση που κρατούμε στην Ευρώπη, πως είμαστε στα μάτια των ξένων μονάχα χρηματομεσίτες, βαπορατζήδες και μικρομπακάληδες και τίποτα περισσότερο. Αφού περιπλανηθούμε αρκετά μεσ’ στον ευρωπαϊκό πολιτισμό γυρνούμε κάποτε στο σπίτι με σφιγμένη την καρδιά. Που είναι λοιπόν οι Έλληνες; Τους γυρέψαμε παντού και δεν τους βρήκαμε πουθενά.
Υπάρχουν όμως σε αυτό το σημείο, όπως σ’ όλα, διάφοροι ορίζοντες και διάφορες προοπτικές. Οι νοικοκυραίοι, αντιπρόσωποι της σημερινής ελληνικής αρμοδιότητας, θα μας πουν πως δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να ξυπνούμε στους νέους τον έρωτα των υψηλών έργων, αφού το πάθος αυτό τους κάνει να αρνηθούν κάθε πνευματική και ηθική τάξη, να απομακρυνθούν από κάθε σοβαρή και κοινωφελή σταδιοδρομία, να ριχτούν σε τρελές, περιπέτειες, που τις περισσότερες φορές καταστρέφουν τη ζωή τους. Σήμερα, θα μας πουν, περισσότερο από πάντα, η Ελλάδα θέλει φρόνιμους νέους γεωπόνους, μηχανικούς, δασκάλους, οικονομολόγους, κι όχι ανήσυχους ονειροπόλους, που ταράζουν το έργο της περισυλλογής, που δεν προσφέρουν καμιά εκδούλευση στον τόπο και καταντούν συνήθως παράσιτοι. Θα απαντήσουμε δόξα τω Θεώ, οι φρόνιμοι νέοι δεν λείπουν στην Ελλάδα. Οι νοικοκυραίοι του Κράτους και του πνεύματος θα βρουν τριγύρω τους στρατιές από καλά παιδιά τέτοια που τα θέλουν, και δεν έχουν παρά να λάβουν τον κόπο να διαλέξουν τους πιο φρόνιμους ανάμεσα στους φρόνιμους για να τους εμπιστευθούν τους γυαλιστερούς τίτλους και τις πολύτιμες θέσεις. Δεν θα αφήσουμε όμως τη νοικοκυροσύνη να καταχτήσει ολόκληρη την ελληνική νιότη. Αν οι άνθρωποι που διευθύνουν χρειάζονται πολλούς νοικοκυραίους εμείς χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές. Μα την αλήθεια, δεν βλέπουμε σε τι θα χρησιμεύει αυτός ο τόπος, αν πρόκειται να σβήσουν ολότελα το θείον πυρ;
Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών, ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους, ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμμιά ανησυχία στην ψυχή, ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικό αξίωμα. Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο. Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, οι ανικανοποίητοι, οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος, οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά.
Αλίμονο στην Ελλάδα, αν στηρίζει το μέλλον της μονάχα στις άμορφες μάζες των φρόνιμων παιδιών. Το ιδανικό τους είναι μια ήρεμη και γλυκιά μεσημβρινή Ελβετία, υπόδειγμα τάξης, άνεσης και μακαριότητας, χωρίς καμμία αγωνία, κανένα μεγάλο όνειρο, καμμιά τρέλα, καμμιά δημιουργική πνοή. Μα είναι δυνατό να καταντήσει Ελβετία αυτή η χώρα του Οδυσσέα;
Μερικοί μάλιστα ρίχνουν στο κράτος τις μεγαλύτερες ευθύνες για την κατάσταση. Είναι νομίζω μεγάλη παρεξήγηση των πραγμάτων να περιμένει κανείς από το Κράτος να δημιουργήσει πνευματική ζωή. Ούτε οι Ακαδημίες δημιουργούν λογοτεχνία, ούτε τα Πανεπιστήμια σκέψη, ούτε τα Εθνικά Θέατρα θεατρική κίνηση. Τα επίσημα ιδρύματα παρακολουθούν (συνήθως με καθυστέρηση μιας γενεάς) τη δημιουργία που συντελείται αυθόρμητα στον ελεύθερο αέρα. Τη μελετούν, τη σχολιάζουν, τη διατηρούν στα αρχεία τους. Είναι οι αποθήκες της πνευματικής ζωής. Όταν το Κράτος φιλοδοξεί να παίξει τον πρώτο ρόλο στην πνευματική κίνηση, τα κάνει όλα θάλασσα. Το ελεύθερο πνεύμα το μεταβάλλει σε πνεύμα της πολιτικής σκοπιμότητας και την τέχνη την καταντά γραφειοκρατία. (…) Τα μόνα καθήκοντα του Κράτους είναι να συγχρονίσει την αναχρονιστική εκπαίδευσή μας και να σέβεται την ελευθερία της σκέψης. Ας μην του ζητούμε περισσότερα γιατί υπάρχουν πιθανότητες πως θα μας κάνει να μετανοήσουμε.
Πάρετε στην τύχη μερικά από τα σημερινά έντυπα, στίχους, αφηγήσεις, συζητήσεις ιδεών. Τι θα συναντήσετε σχεδόν παντού; Ανία, απογοήτευση, νοσταλγία των περασμένων, μοιρολατρεία, ηττοπάθεια. Μπορώ να αναφέρω εδώ λόγια των πιο φωτισμένων ανθρώπων της Ελλάδας, που μοιάζουν κραυγές ναυαγών. Τι ανάγκη να προσπαθήσουμε, να αγωνιστούμε, να ζήσουμε, αφού «τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο Ρωμέικο;». Τέτοιο είναι το δίδαγμα που εξάγεται από τα λόγια των περισσοτέρων πνευματικών οδηγών μας. Η σπουδαιότερη ασχολία τους είναι να καταστρέφουν τις ελπίδες των νεωτέρων τους και να συντηρούν το μαρασμό της Ελλάδας. Δεν έχω όρεξη να τους κατηγορήσω. Είναι φυσικό να μην περιμένουν τίποτα από το μέλλον οι άνθρωποι που είδαν όλα τα όνειρά τους να εξευτελίζονται… Κι είναι επίσης φυσικό ότι αυτοί οι νικημένοι, που έπαυσαν να πιστεύουν στον εαυτό τους, δεν επιτρέπουν στους άλλους να έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μεσ’ στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμμιά ελπίδα δεν χαράζει πουθενά. Η στιγμή αυτή είναι βέβαια μια θαυμάσια στιγμή».

Η κακοδαιμονία των Ελλήνων: Μια σπάνια συνέντευξη του Οδ. Ελύτη.

Μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958.

Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;

Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!

Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…

Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή  τοῦ  Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.

Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.

Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!

              

Στό Τέξας καί στό Οὐζμπεκιστάν; Ποιητικές χῶρες!… Ἤ μήπως θέλετε νά πεῖτε: «Σάν νά βρισκόταν στή χώρα τοῦ ἑκάστοτε ρυθμιστικοῦ ‘‘ξένου παράγοντος’’; Τοῦ ἑκάστοτε… ‘‘προστάτου’’ μας;» Μήπως ἐκεῖ ἀκριβῶς ἔγκειται τό κακό;

Τό εἶπα μέ τρόπο, ἀλλά βλέπω ὅτι τό θέλετε γυμνό. Καί δέν ἔχω ἀντίρρηση νά τό ξαναπῶ φανερά, καί πιό ἔντονα: ἕνας ἀπό τούς κυριότερους παράγοντες τῶν «παρεκκλίσεων» τῆς ἡγεσίας ἀπό τό ἦθος τοῦ λαοῦ μας, εἶναι ἡ ἐκ τοῦ ἀφανοῦς καί ἐκ τῶν ἔξω «προστατευτική» κατεύθυνση. Ἀποτέλεσμα καί αὐτό τῆς ἀπώλειας τοῦ ἕρματος, τῆς «παράδοσης». Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι στήν ἐποχή μας ἡ ἀλληλεξάρτηση τῶν ἐθνοτήτων εἶναι τόση, πού ἡ πολιτική δέν μπορεῖ ν᾿ ἀγνοήσει, ὥς ἕναν βαθμό, αὐτό πού θά λέγαμε «γενικότερη σκοπιμότητα». Ὅμως, ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀνάμεσα στήν «προσαρμοστική πολιτική» καί στή δουλοπρέπεια! Αὐτό εἶναι τό πιό εὐαίσθητο σημεῖο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, «τό τιμιώτατόν του»! Καί αὐτό τοῦ καταπατοῦν συνεχῶς, κατά τόν ἐξοργιστικότερο τρόπο, οἱ ἐκπρόσωποί του στήν ἐπίσημη διεθνῆ σκηνή!

Κι ὁ «ἐπίσημος» ὅρος τῆς δουλοπρέπειας αὐτῆς, κύριε Ἐλύτη; Μήπως εἶναι ὑποκριτικότερος ἀπ᾿  τό «προσαρμοστική πολιτική»; Ἐξοργιστικότερος;

Δέν μ᾿ ἐνδιαφέρει ὁ ἐπίσημος ὅρος τῆς δουλοπρέπειας. Μ᾿ ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία. Κι ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι μ᾿ αὐτά καί μ’ αὐτά ἐφτάσαμε σέ κάτι πού θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ὀνομάσω «ψευδοφάνεια». Ἔχουμε, δηλαδή, τήν τάση νά παρουσιαζόμαστε διαρκῶς διαφορετικοί απ’ ὅ,τι πραγματικά εἴμαστε. Καί δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος πρός τήν ἀποτυχία, εἴτε σάν ἄτομο σταδιοδρομεῖς εἴτε σάν σύνολο, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς γνησιότητας. Τό κακό πάει πολύ μακριά. Ὅλα τά διοικητικά μας συστήματα, οἱ κοινωνικοί μας θεσμοί, τά ἐκπαιδευτικά μας προγράμματα, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τούς Βαυαρούς, πάρθηκαν μέ προχειρότατο τρόπο ἀπό ἔξω, καί κόπηκαν καί ράφτηκαν ὅπως ὅπως ἐπάνω σ᾿ ἕνα σῶμα μέ ἄλλες διαστάσεις καί ἄλλους ὅρους ἀναπνοῆς.

«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»

Ὥστε, λοιπόν, ζητᾶτε «δικούς μας ὅρους ἀναπνοῆς»!

Ναί. Καί δέν πρόκειται βέβαια γιά «προγονοπληξία». Τά λέω, ἄλλωστε, αὐτά ἐγώ πού, σ᾿ ἕναν τομέα ὅπως ὁ δικός μου, κήρυξα μέ φανατισμό τήν ἀνάγκη τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τό διεθνές πνεῦμα, καί πού σήμερα μέ ἐμπιστοσύνη ἀποβλέπω στή διαμόρφωση ἑνός ἑνιαίου εύρωπαϊκοῦ σχήματος, ὅπου νά ἔχει τή θέση της ἡ Ἑλλάδα. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ μηχανισμός τῆς ἀφομοιώσεως τῶν στοιχείων τῆς προόδου πρέπει νά λειτουργεῖ σωστά, καί νά βασίζεται σέ μιά γερή καί φυσιολογικά ἀναπτυγμένη παιδεία. Ἐνῶ σ’ ἐμᾶς, ὄχι μόνον δέν λειτουργεῖ σωστά, ἀλλά δέν ὑπάρχει κἄν ὁ μηχανισμός αὐτός γιά νά λειτουργήσει! Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο!

Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Ἀπό τήν ἄποψη ὅτι μόνον αυτή μπορεῖ νά προικίσει ἕναν ἡγέτη μέ τήν ἀπαραίτητη εὐαισθησία πού χρειάζεται γιά νά ἐνστερνιστεῖ, καί ἀντιστοίχως νά ἀποδώσει, τό ἦθος τοῦ λαοῦ. Γιατί αὐτός ὁ λαός, πού τήν ἔννοιά του τήν ἔχουμε παραμορφώσει σέ σημεῖο νά μήν τήν ἀναγνωρίζουμε, αὐτός ἔχει φτιάξει ὅ,τι καλό ὑπάρχει – ἄν ὑπάρχει κάτι καλό σ᾿ αὐτόν τόν τόπο! Καί αὐτός, στίς ὧρες τοῦ κινδύνου, καί στό πεῖσμα τῆς συστηματικῆς ἡττοπαθείας τῶν ἀρχηγῶν του, αἴρεται, χάρη σ᾿ ἕναν ἀόρατο, εὐλογημένο μηχανισμό, στά ὕψη πού ἀπαιτεῖ τό θαῦμα!

Ὅσο, λοιπόν, καί ἄν εἶναι λυπηρό, πρέπει νά τό πῶ: ὁ Ἑλληνισμός, γιά τήν ὥρα τουλάχιστον, ἐπέτυχε ὡς γένος, ἀλλ᾿ ἀπέτυχε ὡς κράτος! Καί παρακαλῶ νύχτα μέρα τόν Θεό, καί τό μέλλον, νά μέ διαψεύσουν.

Πρίν κλείσομε, κύριε Ἐλύτη, τη συνέντευξη, κάτι πού ἐθίξατε στήν ἀρχή, τό τῆς παλαιᾶς ὑγιοῦς κοινοτικῆς ὀργανώσεως τοῦ λαοῦ μας, πού ἔχει χαθεῖ πιά, πῶς νομίζετε ὅτι θά μποροῦσε ν’ ἀναβιώσει; «Αν κατεβάλλετο προσπάθεια», πρός ποιά κατεύθυνση;

Σέ μιάν ἀναβίωση αὐθεντική δέν εἶναι δυνατόν πιά νά ἐλπίζουμε – ἀλίμονο! Ἑκατόν τριάντα καί πλέον ἔτη ἀχρησίας εἶναι ἀρκετά γιά ν᾿ ἀτροφήσουν ἀκόμη καί οἱ πιό ζωντανοί θεσμοί. Ὡστόσο, ὑπάρχει τρόπος νά πλησιάσουμε, μέ σωφροσύνη καί μελέτη, στή λύση τοῦ προβλήματος, καί αὐτό σαφώς πρός τήν πλευρά τῆς αὐτοδιοικήσεως, μέ τήν πιό αὐστηρή της ἔννοια.

Δέν εἶμαι ἀρμόδιος βέβαια νά σᾶς προτείνω σχέδια. Θά ἤθελα μόνο νά κάνω δύο παρατηρήσεις: ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἀπόπειρα πρός τήν κατεύθυνση αὐτή θά πρέπει νά βασιστεῖ στή φυσική καί ἱστορική διαίρεση τῆς χώρας σέ μεγάλα διαμερίσματα, πού εἶναι μιά πραγματικότητα δοσμένη, καί ὄχι στή θεωρητική τῆς γεωοικονομίας, ὅπως ἄκουσα νά ὑποστηρίζεται ἀπό πολλούς. Θά εἶναι μεγάλο σφάλμα νά παραγνωριστοῦν οἱ ψυχολογικοί παράγοντες, ἀπό τούς ὁποίους πολλές φορές ἐξαρτᾶται τό μεγαλύτερο μέρος της ἐπιτυχίας. Ἡ ἄλλη παρατήρηση εἶναι ὅτι τά μεγάλα αὐτά διαμερίσματα (μέσα στά ἑλληνικά μέτρα πάντοτε) θά πρέπει νά ὑποδιαιρεθοῦν σέ πολλές μικρές μονάδες, στενότερες καί ἀπό τήν ἐπαρχία, μέ ἀρχές δικές τους καί μέ τή δυνατότητα γιά κοινοπραξίες, προπάντων σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή γεωργία. Γιατί ὁ πρῶτος ἀντικειμενικός σκοπός εἶναι νά λυτρωθεῖ ὁ πολίτης ἀπό τό «ταμπού» τῆς ἐξουσίας! Καί θά λυτρωθεῖ μόνον ἄν ἔχει τρόπο νά παρακολουθεῖ ἀπό κοντά ποῦ καί πῶς ἀξιοποιοῦνται οἱ θυσίες του, οἰκονομικές καί ἄλλες, πού σήμερα καταβροχθίζονται ἀπό ἕνα μακρινό καί ἀόρατο Φάντασμα.

                                                                                                                                                                                  www.theinsider.gr

Ψεύτρα ελευθερία...

Ο θόρυβος του κόσμου που αλλάζει.

«Πέρασαν οι καιροί των Ιδανικών Αυτοχείρων, ξημερώνει η εποχή των Ιδανικών Επιζησάντων» -Μαρία Ταταράκη

ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ

14.11.2012

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΣ ΤΑ ΛΑΣΠΟΝΕΡΑ. Μέσα σε αυτές τις κακόηχες μέρες που ζούμε, τα πιτσιρίκια συνεχίζουν να ονειρεύονται γενναία και αντικαθιστούν τα «όχι» και τα «δεν» μας, με θετικά, λαμπερά ναι. Ας εφεύρουμε νέους δρόμους, λένε. Μια ομάδα μαθητών, για παράδειγμα, σχεδίασε ένα πρότζεκτ ώστε να διευκολύνουν τις τοπικές κοινωνίες να συμμαχήσουν. Το λένε «Ένα πιάτο φαγητό» και επιτρέπει στη γειτονιά της μεγαλούπολης να μοιραστεί ό,τι έχει.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ή ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ ΑΠΛΟΣ: Μέσα από το διαδίκτυο να μπορέσει ο καθένας να διοχετεύσει το φαγητό που του περισσεύει καθημερινά, σε κάποιον άλλο. Είναι εφικτό να μπορέσει ένα οικοδομικό τετράγωνο να αυτο-οργανωθεί ώστε να συσταθεί μια νέα φιλική γειτονιά; Ήρθε η ώρα της αυτοδιαχείρησης ή αυτά είναι «ιδέες για μερικούς φοιτητές με πολύ ελεύθερο χρόνο»; Είναι δυνατόν στις πόλεις του 21ου αιώνα να εξαπλωθεί ένα δίκτυο στοιχειώδους συνενόησης; Αυτό στην ουσία φαίνεται να ρωτάνε τα πιτσιρίκια. Ένα σχολικό πείραμα, θα πεις... Αλλά κάπως έτσι αλλάζει ο κόσμος. Με λίγη κοινή συνείδηση και λογικές ερωτήσεις σε παράλογους κόσμους.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2011 ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ, ΕΝΑ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ. Υποστήριζε ότι η κοινή δράση ανάμεσα στους συγκάτοικους μιας πολυκατοικίας αποτελεί απλή εξίσωση, μια αλυσίδα ανθρώπινη που πρέπει να ζωντανέψει.
ΕΦΙΚΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΙΚΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΚΗΠΟ Ή ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΣΤΗΝ ΤΑΡΑΤΣΑ. Να έχουν ένα κοινόχρηστο ψυγείο ανταλλαγής. Να μοιράζονται διαδρομές με το αυτοκίνητο. Να ανταλλάσσουν ελεύθερο χρόνο -οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι θα μπορούσαν να προσφέρουν εργασία, μπέιμπι σίτινγκ, ψώνια... Το σχέδιο που έγινε μπλογκ το έδειξα με ενθουσιασμό σε φίλους που διψούσαν να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα μιας εποχής που τελειώνει. Όλοι μου απάντησαν τότε κατηγορηματικά. Ουτοπικό. Δε γίνονται αυτά, εγώ και ο γείτονας; Όταν περιμένει αυτός στο ασανσέρ, εμείς ανεβαίνουμε από τη σκάλα. Κι εγώ.
ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΒΑΛΕ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ. Μετά από τα μνημόνια, τις μεγάλες διαδηλώσεις και την πλατειακή κουλτούρα της αλληλεγγύης που έσπειραν οι εθελοντές (με ομάδες, συσσίτια, συμβίωση με τους ανθρώπους του «δρόμου»), τα πράγματα πήραν άλλο δρόμο, το δρόμο τους. Τα ιατρεία για ανασφάλιστους. Τα συσσίτια. Τα ανταλλακτικά παζάρια. Τα δωρεάν φροντιστήρια. Οι αγορές χωρίς μεσάζοντες. Οι εμπορικοί χώροι αλληλεγγύης χωρίς αισχροκέρδεια. Και μαθητικά όνειρα σαν το «Ένα πιάτο φαγητό».
ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΡΟΠΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ, να αλληλοεξοντωθούμε, να ψευτοζήσουμε. Σχεδιάζουμε να ζήσουμε. Να ζήσουμε ιδανικά. Αυτός είναι ο ήχος του κόσμου που αλλάζει. Σαν το ανεπαίσθητο γύρισμα των άστρων στον ουρανό τις νύχτες.
www.doctv.gr