Μια κουκκίδα στα σκούρα

Μετά έναν χρόνο ξαναείδα αυτόν τον έναστρο ουρανό. Η νύχτα ήταν ψυχρή και διαυγής, κομψή, μεγαλειώδης· τα άστρα κρέμονταν σε κεντημένο ουρανό, πάνω απ’ τη σιωπηλή χερσόνησο, πολλά, πάρα πολλά, κι όλα ευκρινή, μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα.

2013: Υπάρχουμε-συνυπάρχουμε

Νέα ήθη ζωής για να νιώθουμε καλύτερα, να αισθανόμαστε περισσότερο και να συνυπάρχουμε ευοίωνα. Oι αποφάσεις μας για τη νέα χρονιά

ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΠΑΤΣΑ

16.01.2013

Η άλλη ματιά.

από ΒlackΜediterraneanPirate
Ναι, είναι ένα μυστικό της ευζωίας αυτό.
Της αισιοδοξίας. Της ικανότητας να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, ως δυνατότητας που δεν επιτρέπεις σε κανέναν, μα κανέναν, να στην αφαιρέσει.
Πηγή του μυστικού η παιδική ψυχή, που η διατήρησή της και μόνο, μπορεί να μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια.
Αυτό είναι ένα παιχνίδι που έκανα πάντα με τον εαυτό μου.
Να μπορώ να βλέπω τα ίδια πράγματα, τοπία, πόλεις, ανθρώπους, ατενίζοντάς τα κάθε φορά με ένα νέο βλέμμα, φρέσκο, πάντα μέσα από μία “διαφορετική οπτική γωνία”, κάθε φορά μέσα από μία νέα λογική, σα να τα αντίκριζα για πρώτη φορά.

Μοναστηράκι: Η Πλατεία.- Φωτο: Χριστίνα Πολίτη

Πες καλημέρα χριστιανέ μου.

Γράφει η Αννυ Λιγνού

Πάλι κατάφερα να τρομοκρατήσω όλους τους γονείς στον Παιδικό Σταθμό, λέγοντάς τους «καλημέρα». Ανεβαίναμε τα σκαλιά σιγοτραγουδώντας με το γιο μου το τραγούδι της ημέρας (εφευρίσκουμε κάθε μέρα κι ένα δικό μας τραγούδι) και όποιον βλέπαμε του χαμογελούσαμε
και του λέγαμε «καλημέρα».

Ναι,τον μεθύσαμε τον ήλιο Μάνο.Τώρα τι γίνεται?

Αναρωτιέμαι μερικές φορές

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στίβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)