To αύριο και το χτές.

Περνάμε τη στερνή τη πύλη,γράφοντας μαλαματένια λόγια στο μαντήλι.Για να μήν αναρωτηθεί η άλλη γενιά πως έτυχε να μη γνωρίσουν ένα ποιητή.Να βρούν μαλαματένια λόγια στο τριφύλλι...

Ψυχική αιθαλομίχλη

Τον φετινό χειμώνα θα τον θυμόμαστε από μια εικόνα και μια οσμή: την αιθαλομίχλη να σκεπάζει το λεκανοπέδιο και την οσμή του καμένου ξύλου.

Χριστούγεννα: Υπέρβαση τού ανθρωπίνως αδυνάτου

Tου Aρχιεπίσκοπου Tιράνων, Δυρραχίου και πάσης Aλβανίας κ. Aναστασiου
«Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (A΄ Tιμ. 3:16).
H υπέρβαση του ανθρωπίνως αδυνάτου είναι βασικό μήνυμα της σημερινής μεγάλης εορτής του χριστιανικού κόσμου.

Oδιπόδειο Σύνταγμα

Εις μνήμην...


                              


                           

Θεολογική Σκέψη και Σύγχρονη Επιστημονική γνώση

Του επίκουρου καθηγητή Αστροφυσικής του πανεπιστημίου Αθηνών Μάνου Δανέζη.

Εισαγωγή

Eίναι πλέον εμφανές ότι εδώ και αρκετά χρόνια ο δυτικός πολιτισμός διέρχεται μια περίοδο δραματικά αυξανόμενης κοινωνικής κρίσης, η οποία συν τω χρόνω αποσαθρώνει τις παγκόσμιες κοινωνικές δομές.

Marley (2012)

Σκηνοθεσία:Kevin Macdonald

Cast:Bob Marley, Ziggy Marley, Jimmy Cliff, Rita Marley, Cedella Marley, Lee Perry         οfficial site: http://www.magpictures.com/marley/
Είδος: Μουσική, Βιογραφική, Ντοκιμαντέρ
Διάρκεια: 144'
Γλώσσα: Αγγλικά
Χώρα: Η.Π.Α., Αγγλία
Εταιρεία Διανομής: Μικρόκοσμος
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13/12/2012

Η μοναδική τηλεοπτική εμφάνιση του Άλκη Αλκαίου

 

Συγχωρέστε με για την επιμονή μου αυτές τις μέρες με τον Άλκη Αλκαίο,αλλά ήταν από τους πιο σεμνούς και πιο ιδιαίτερους ανθρώπους που αγάπησα...                                                           

Η γλώσα μας κουβαλάει την ψυχή του λαού μας και όλον τον πολιτισμό μας και όλη την ευγένειά μας” Κρατήστε το σαν φυλαχτό

Διαβάστε το ανέκδοτο κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη                           
«Αγαπητοί φίλοι,
περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η “Έβδομάδα Νόμπελ” και ύστερα να ‘ρθω σ’ επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω  ξένιαστος και ξεκούραστος.

Ρόζα συγχώρα με που κλαίω μας μείναν τα κουμπιούτερς κι οι αριθμοί...

Άλκης Αλκαίος

Τα μάτια μου υγρά και βουρκωμένα
γυρεύουν απο 'σένα παρηγοριά,
κομμάτια χάνει η ψυχή μου
στα καμπαρέ πουλιέται η ζωή μου
και συ μου λες να έφτασε η μέρα
και με τραβάς στου κόσμου το κενό

Ρόζα συγχώρα με που κλαίω
μας μείναν τα κουμπιούτερς κι οι αριθμοί...

Θέλω να  πείς πως είναι ψέμα
ένα παραμύθι εφιαλτικό
πως δε χωρίσαν τώρα τα κελιά μας
μείναν στη μέση τα όνειρά μας
πρέπει να συνεχίσω ν'αγαπώ.

                                                                            Αγάπη μου απο κάρβουνο και θειάφι
                                                                            νιώθω πως μείναμε μοναχοί
                                                                            φωνή εντόμου τώρα ειν'η φωνή μου
                                                                            παράπονο υπερκόσμιο η ψυχή μου
                                                                            ξέρω δε θα μ'αφήσεις μοναχό.

                                                                            Ρόζα συγχώρα με που κλαίω
                                                                            μας μείναν τα κουμπιούτερς κι οι αριθμοί...


*Για τον Άλκη...
Κ.Ευθυμιάδης

Απόσπασμα από τη μικρή διήγηση του Τολστόι:''Τα τρία ερωτήματα''

Λέων Τολστόι

Νὰ θυμᾶσαι λοιπόν: Ὑπάρχει μόνο μία στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία, τὸ παρόν. Εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμή, γιατὶ εἶναι ἡ μόνη πάνω στὴν ὁποία ἔχεις κάποια δύναμη. Ὁ πιὸ ἀναγκαῖος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, γιατὶ κανένας ἄνθρωπος δὲν ξέρει ἂν θὰ ἔχει ποτὲ πάρε-δῶσε μὲ κάποιον ἄλλο. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα εἶναι νὰ τοῦ κάνεις καλό, γιατὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχεις ἔλθει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!».

Θύματα Ειρήνης

Simple Man

Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε. Αυτό που δε μας λένε όμως είναι ότι στις συνθήκες ειρήνης ο κατάλογος των θυμάτων και των καταστροφών ενός λαού είναι ανάλογες προς τις απώλειες με αυτές ενός πολέμου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει καμία Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που να τα υπερασπιστεί. Τα θύματα της ειρήνης δεν έχουν δικαιώματα μόνο υποχρεώσεις. Τα θύματα της ειρήνης δεν μπορούν να απειλήσουν κανέναν με Δικαστήριο διότι τους δόθηκε το δικαίωμα να επιλέξουν Δημοκρατικά την Ειρήνη που τους σκοτώνει. 

Αυτή την στιγμή το Κράτος θεσπίζει νόμους οι οποίοι σε περίοδο πολέμου θα ήταν τα αποδεικτικά στοιχεία καταδίκης του. Σου απαγορεύει την περίθαλψη και την φαρμακευτική σου αγωγή εφόσον δεν έχεις το χρηματικό αντίτιμο και το ποσό των 25 ευρώ για να ζητήσεις βοήθεια σε δημόσιο νοσοκομείο. Επειδή είσαι σε καιρό ειρήνης δεν μπορείς να το σύρεις σε καμία δίκη για την καταπάτηση του Άρθρου 3 παρ. 2 των Συμβάσεων της Γενεύης, το οποίο ρητά υποχρεώνει την κατέχουσα Δύναμη όχι μόνο να συλλέγει αλλά και να περιθάλπει όλους τους ασθενείς άμαχους ή μάχιμους. Δεν μπορείς να τα βάλεις με ένα Κράτος που εσύ επέλεξες να σε διαφεντεύει κι αυτό ας σε φθάνει στα όρια της εξαθλίωσης, της αναξιοπρέπειας, της αυτοκτονίας, του φόνου και της τρέλας. Διότι αν είμαστε σε καιρό πολέμου το Κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να τηρήσει το Άρθρο 4 παρ.2, που θα του απαγόρευε καθ’ οποιονδήποτε χρόνο και τόπο να επιβάλλεται με βία κατά της ζωής, της υγείας, της φυσικής και πνευματικής ευημερίας των ατόμων καθώς και να προσβάλει την αξιοπρέπεια του κάθε ατόμου. Η βία που δεν έρχεται με όπλο αλλά με δημοκρατικές υπογραφές δεν στήνεται σε κανένα εδώλιο κατηγορουμένου. 

Ευτυχώς που δεν έχουμε πόλεμο, έτσι μας έμαθαν να λέμε διότι εσύ που ζεις σε καιρό ειρήνης δεν σου έχει στερήσει κανένας την ελευθερία σου διότι εσύ ανέβασες με τις επιλογές σου την εξουσία στο βάθρο της, δεν επιβλήθηκε από μόνη της. Έτσι δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ως άτομο που η ελευθερία του υπέστη περιορισμό. Διότι αν ήσουν από τους άτυχους που θα βρισκόταν σε πόλεμο θα είχες υπερασπιστή σου το Άρθρο 5 παρ. 1, που θα υποχρέωνε τους κατακτητές σου να σου παρέχουν τροφή, πόσιμο νερό, προστασία απέναντι στις κλιματικές αντιξοότητες καθώς και το πλεονέκτημα ιατρικών εξετάσεων. Τώρα είσαι πολίτης εν καιρώ ειρήνης: Θα πεινάς εσύ, το παιδί και η μάνα σου, θα σου κόβει η εταιρεία ύδρευσης το νερό για ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς, θα κρυώνεις μέχρι θανάτου και βέβαια οι ιατρικές σου εξετάσεις θα είναι άπιαστη πολυτέλεια. Ο εξαναγκασμός σε λιμοκτονία ως μέθοδος μάχης είναι έγκλημα πολέμου με το Άρθρο 14, αλλά εσύ δεν δέχεσαι καμία επίθεση, μόνο επιβολή νόμων μιας δημοκρατικά ψηφισμένης κυβέρνησης.

Όταν τελειώσει και αυτή η μεταβατική περίοδος του νέου οικονομικοπολιτικού μοντέλου που μας πλάσαραν τεχνηέντως με τον όρο «κρίση», δεν θα θυμόμαστε τίποτε από τα μεταβατικά χρόνια που διανύουμε. Θα αφομοιωθούμε από ένα νέο σύστημα όπως έγινε και στην αλλαγή του κάθε συστήματος που μας έφθασε μέχρι εδώ. Δεν θα έχουμε την τιμή να καταθέτουμε στεφάνια στο Μνημείο του Αγνώστου Έλληνα που απλά δεν κατάφερε να τα βγάλει πέρα στην μετάβαση αυτή. Δεν θα υπάρχει Νεκροταφείο Θυμάτων Ειρήνης να επισκεπτόμαστε και να λέμε ότι αυτό δεν θα αφήσουμε να ξανασυμβεί. Δεν θα έχουμε να διηγούμαστε τίποτε το ανθρωπίνως ηρωικό στις επόμενες γενιές διότι εμείς ζήσαμε την ειρήνη και όχι τον πόλεμο. Και βέβαια κανένα Δικαστήριο Εγκλημάτων Πολέμου δεν θα μας δικαιώσει βάσει του Άρθρου 91 το οποίο επιβάλλει στο εμπόλεμο μέρος το οποίο παραβιάζει τις διατάξεις των Συμβάσεων στην καταβολή αποζημιώσεως. Αλλά δεν είναι η αποζημίωση αυτή που θα μας δικαίωνε αλλά το ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνο το εμπόλεμο μέρος για όλες τις αναξιοπρεπείς πράξεις που διαπράχθηκαν από πρόσωπα που αποτελούν μέρος των ενόπλων δυνάμεών του. Δεν θα έχουμε τουλάχιστον την ικανοποίηση να δούμε όλα αυτά τα πρόσωπα που ευθαρσώς μας λοιδορούν καθημερινώς πατώντας με την δημοκρατική τους μπότα τα εκ γενετής και εξ αγώνων αιματηρών δικαιώματά μας,  τους φονιάδες χιλιάδων Ελλήνων να κάθονται στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Κι εμείς εκεί πίσω στην γαλαρία του ακροατηρίου της αίθουσας δικαστηρίου να νιώθουμε έστω και στο ελάχιστο δικαιωμένα θύματα ενός πολέμου που επέλεξαν άλλοι για μας και όχι μιας ειρήνης που επιλέξαμε εμείς για τον εαυτό μας.
                                                                                                 www.simplemangreek.blogspot.gr

Ουδείς Αναντικατάστατος

«Οξυγόνο παίρνω από όσους αγαπώ και από τις λέξεις που γράφω»

ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ

12.10.2012

«Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ» λέω σε φίλες και γνωστούς που χάνουν τη δουλειά τους ο ένας μετά τον άλλον -η αλήθεια είναι ότι όλες οι περιπτώσεις στις οποίες αναφέρομαι παραιτήθηκαν από ένα σχετικό «εμπαιγμό» (λιγότερα χρήματα, χειρότερες συνθήκες, περισσότερες παράλογες απαιτήσεις). Και την ίδια ώρα που το λέω, ονειρεύομαι ως κίνητρο, που λείπει καιρό από τη ζωή μου, μια δουλειά που να αγαπώ, μια δουλειά που να κάνω και να απολαμβάνω όπως «τότε». Ανήκω, δυστυχώς, στους κακομαθημένους του συστήματος: έζησα την περίοδο του επαγγελματικού και οικονομικού (αναλογικά, για τα δεδομένα μου πάντα) οργασμού. Δημιουργία, συναδελφικότητα, συναγωνισμός, ανταπόδοση, ανταλλαγή, ευμάρεια, πρόοδος, άνοδος.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΕΠΗΛΘΕ, επιστρέφω σε φράσεις που ξεστομίζαμε όλοι κατά καιρούς και ανά περίσταση. Ασυνείδητα τότε, υποσυνείδητα αργότερα, συνειδητά τώρα. Απολύτως συνειδητοποιημένα καθότι βιωμένα. Όσοι βρεθήκαμε σε εργασίες με την ευρύτερη έννοια «επικοινωνιακές», δηλαδή δημοσιογραφία, διαφήμιση, δημόσιες σχέσεις, μόδα, κουλτούρα, life style με την καλή και την κακή έννοια κ.λπ. βιώσαμε μία, τρόπον τινά, «οικογενειακή» μορφή εργασίας. Αρκεί να ακούσεις τους λόγους ενός ηθοποιού για παράδειγμα, που όταν θα φτάσει σε βήμα για να μιλήσει δημόσια, θα αναφερθεί οπωσδήποτε στο «καλό κλίμα», τη «ζεστή ατμόσφαιρα», την «οικογενειακή αίσθηση». Όλοι οφείλουν την επιτυχία και την πορεία σε αυτή τη μαγική συνθήκη που τους έφερε κοντά, με κοινό στόχο και σκοπό. Όλοι πετυχαίνουν όταν το όραμα είναι κοινό.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ. Τα σύνολα και οι συνεργασίες πάντα αποφέρουν περισσότερα και σημαντικότερα από τις μονάδες -εκτός και αν είσαι ο Πικασό, ο Ρεμπό, ο Τσέχοφ ή ο Γκάτσος. Όμως, πόσο να παραμυθιαστείς προς τον Κοινό αυτό Μέγα Στόχο όταν το όφελος είναι ξεκάθαρα πλέον μονόπλευρο;

ΜΕΤΑΦΕΡΕΙΣ ΑΓΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ, κατατρέχεται η ζωή σου από τη δύναμη της δουλειάς σου και της απόδοσής σου αυτή την ώρα που έχει καταλυθεί κάθε κριτήριο αντικειμενικό σχετικά με την πραγματική της αποτελεσματικότητα. Υποβιβάζεσαι διαρκώς μέχρι να χαθείς εντελώς, και εσύ παλεύεις για να ζήσεις, αλλά ταυτόχρονα παλεύεις για να κατανοήσεις πώς γίνεται να αποτυγχάνεις αποδίδοντας τα ίδια -ίσως και περισσότερα και καλύτερα. Τελικά, διακατέχεται όλη σου η ύπαρξη από μια επιβράβευση που διψασμένος αναμένεις.

ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙΣ. ΔΙΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ. Αν δε συμβιβαστείς με τα όποια νέα δεδομένα, θα φύγεις από τη «φαμίλια» εν μία νυκτί και θα αναρωτιέσαι πώς μέχρι χθες ήσουν το ζωογόνο και απαραίτητο στοιχείο μιας -ακαθόριστης τελικά- οικογένειας και σήμερα οι συγγενικές σου ρίζες αφανίστηκαν σαν να μην υπήρχε χώμα από κάτω.

ΟΛΑ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ, ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ. Και χάνουμε την αληθινή μας ζωή. Που δεν είναι η δουλειά μας. Σχεδόν ποτέ. Είναι οι άνθρωποι, οι ζωντανές ψυχές κοντά μας και τα ταλέντα ή οι πόθοι μας. Όσοι έχουν την τύχη αυτά να τα κάνουν δουλειά, έχει καλώς. Οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι, θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουμε πιο cool εν τοιαύτη περιπτώσει. Είναι κρίμα να πληγώνεσαι γιατί «κάπου» που ήσουν, θα κάνουν σε δυο μέρες αφότου έχεις φύγει σαν μην ήσουν ποτέ.

ΝΕΟΤΕΡΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΟΞΥΓΟΝΟΥ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ. Τώρα ξέρω πως μόνο τα χρήματα πήγαζαν από εκεί. Οξυγόνο παίρνω από όσους αγαπώ και από τις λέξεις που γράφω -όταν είμαι τυχερή να υπάρχει λόγος να τις γράψω.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία: από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.ά.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

www.doctv.gr

Θυσία για την πατρίδα...

Ὥστε προσήκει ἡγεῖσθαι εὐδαιμονεστάτους τούτους,οἵτινες κινδυνεύσαντες ὑπέρ μεγίστων και καλλίστων οὕτω τόν βίον ἐτελεύτησαν,ὐδ’ ἀναμείναντες τόν αὐτόματον θάνατον,ἀλλ’ έκλεξάμενοι τόν κάλλιστον.Καί γάρ τοι ἀγήρατοι μέν ἔσονται) αἱ μνῆμαι αὐτῶν,ζηλωταί δέ (εἰσί) ὑπό πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί^·οἵ πενθοῦνται μέν διά τήν φύσιν ὡς θνητοί,ὑμνοῦνται δέ ὡς ἀθάνατοι διά τήν ἀρετήν.Καί γάρ τοι θάπτονται δημοσίᾳ,καί ἀγῶνες τίθενται ἐπ’ αὐτοῖς ρώμης καί σοφίας καί πλούτου,ὡς ἀξίους ὄντας τούς τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ τιμᾶσθαι ταῖς αὐταῖς τιμαῖς καί τούς ἀθανάτους.Ἐγώ μέν οὖν αὐτούς καί μακαρίζω τοῦ θανάτου καί ζηλώ,και οἶμαι μόνοις τούτοις ἀνθρώπων κρεῖττον εἶναι γενέσθαι,οἵτινες, ἐπειδή ἔτυχον θνητῶν σωμάτων,κατέλιπον ἀθάνατον μνήμην διά τήν ἀρετήν αὑτών.

Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε πάρα πολύ ευτυχισμένους αυτούς,οι οποίοι, αφού αγωνίστηκαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ευγενή (ιδανικά),έτσι τελείωσαν τη ζωή τους, χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στην τύχη χωρίς να περιμένουν το φυσικό θάνατο,αλλά διαλέγοντας τον πιο ωραίο.Και γι' αυτό βέβαια αγέραστη θα είναι η ανάμνηση τους και αξιοζήλευτες από όλους τους ανθρώπους οι τιμές τους·αυτοί βέβαια πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί,υμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητας τους.Και θάβονται με δημόσια φροντίδα και καθιερώνονται προς τιμήν τους αγώνες αθλητικοί, μουσικοί και πλούτου (ιππικοί),με την ιδέα ότι είναι άξιοι αυτοί που έχουν πεθάνει στον πόλεμο να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους.

Εγώ τουλάχιστον αυτούς και τους καλοτυχίζω για το θάνατο και τους ζηλεύω,και θεωρώ ότι μόνοι αυτοί από τους ανθρώπους άξιζαν περισσότερο να ζήσουν,οι οποίοι, ενώ είχαν σώματα θνητών,άφησαν πίσω τους αθάνατη ανάμνηση εξαιτίας της γενναιότητας τους.    Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς

There's no way out of here, when you come in you're in for good...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ...
There's no way out of here, when you come in you're in for good
There was no promise made, the part you've played, the chance you took
There are no boundaries set, the time and yet you waste it still

So it slips through your hands like grains of sand, you watch it go
There's no time to be lost, you'll pay the cost so get it right
There's no way out of here, when you come in you're in for good

And never was there an answer, there an answer
Not without listening, without seeing

There are no answers here, when you look out you don't see in
There was no promise made, the part you've played, the chance you took
There's no way out of here, when you come in you're in for good

And never was there an answer, there an answer
Not without listening, without seeing

There's no way out of here, when you come in you're in for good
There are no answers here, when you look out you don't see in

There was no promise made, the part you've played, the chance, you took