Ὥστε προσήκει ἡγεῖσθαι εὐδαιμονεστάτους τούτους,οἵτινες κινδυνεύσαντες ὑπέρ μεγίστων και καλλίστων οὕτω τόν βίον ἐτελεύτησαν,ὐδ’ ἀναμείναντες τόν αὐτόματον θάνατον,ἀλλ’ έκλεξάμενοι τόν κάλλιστον.Καί γάρ τοι ἀγήρατοι μέν ἔσονται) αἱ μνῆμαι αὐτῶν,ζηλωταί δέ (εἰσί) ὑπό πάντων ἀνθρώπων αἱ τιμαί·οἵ πενθοῦνται μέν διά τήν φύσιν ὡς θνητοί,ὑμνοῦνται δέ ὡς ἀθάνατοι διά τήν ἀρετήν.Καί γάρ τοι θάπτονται δημοσίᾳ,καί ἀγῶνες τίθενται ἐπ’ αὐτοῖς ρώμης καί σοφίας καί πλούτου,ὡς ἀξίους ὄντας τούς τετελευτηκότας ἐν τῷ πολέμῳ τιμᾶσθαι ταῖς αὐταῖς τιμαῖς καί τούς ἀθανάτους.Ἐγώ μέν οὖν αὐτούς καί μακαρίζω τοῦ θανάτου καί ζηλώ,και οἶμαι μόνοις τούτοις ἀνθρώπων κρεῖττον εἶναι γενέσθαι,οἵτινες, ἐπειδή ἔτυχον θνητῶν σωμάτων,κατέλιπον ἀθάνατον μνήμην διά τήν ἀρετήν αὑτών.Επομένως ταιριάζει να θεωρούμε πάρα πολύ ευτυχισμένους αυτούς,οι οποίοι, αφού αγωνίστηκαν για τα πιο μεγάλα και τα πιο ευγενή (ιδανικά),έτσι τελείωσαν τη ζωή τους, χωρίς δηλαδή να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους στην τύχη χωρίς να περιμένουν το φυσικό θάνατο,αλλά διαλέγοντας τον πιο ωραίο.Και γι' αυτό βέβαια αγέραστη θα είναι η ανάμνηση τους και αξιοζήλευτες από όλους τους ανθρώπους οι τιμές τους·αυτοί βέβαια πενθούνται λόγω της φύσης τους ως θνητοί,υμνούνται όμως ως αθάνατοι λόγω της γενναιότητας τους.Και θάβονται με δημόσια φροντίδα και καθιερώνονται προς τιμήν τους αγώνες αθλητικοί, μουσικοί και πλούτου (ιππικοί),με την ιδέα ότι είναι άξιοι αυτοί που έχουν πεθάνει στον πόλεμο να τιμούνται με τις ίδιες τιμές με τους αθάνατους.
Εγώ τουλάχιστον αυτούς και τους καλοτυχίζω για το θάνατο και τους ζηλεύω,και θεωρώ ότι μόνοι αυτοί από τους ανθρώπους άξιζαν περισσότερο να ζήσουν,οι οποίοι, ενώ είχαν σώματα θνητών,άφησαν πίσω τους αθάνατη ανάμνηση εξαιτίας της γενναιότητας τους. Λυσίας, Ἐπιτάφιος τοῖς Κορινθίων βοηθοῖς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου