Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν τον οποίο δεν
συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε
αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον Αρχαίο Έλληνα το
να μην παρεβρεθείς ήταν οκνηρία. Πρώτα ήσουν μελος του κοινωνικού συνόλου και
μετά άτομο. Κύριο μέλημά σου ήταν να ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία. Μάλιστα
όποιον δεν συμμετείχε του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα [κοινωνικός θάνατος
δηλαδή],ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος εξορία ή θάνατος [!].
Έτσι και η λέξη "ιδιώτης" απέκτησε την έννοια του ηλιθίου [idiot],
γιατί φανέρωνε απαξίωση και ανευθυνότητα με ρίζα την τεμπελιά.
H ιδιωτεία λοιπόν πρόκειται για βαριάς μορφής διανοητική
ανεπάρκεια.
«Ιδιωτεία» και αδράνεια προκαλεί η κατοχή, η περιουσία, οι
διαχωριστικές γραμμές που θέτονται μεταξύ των ανθρώπων από τους ίδιους τους
ανθρώπους, η πλεονεξία, ο εθισμός στο χρήμα, στην ποσότητα. Η αγγλική λέξη
«idiot» προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό «ἰδιώτης», που σήμαινε «πρόσωπο που
δεν είχε την ικανότητα ή το ενδιαφέρον να συμμετέχει στη δημόσια ζωή» ή
«πρόσωπο που ιδιωτεύει». Η άρνηση ή η ανικανότητα συμμετοχής στη δημόσια ζωή,
ειδικότερα στη δημοκρατική διακυβέρνηση της πόλης-κράτους, όπως η αθηναϊκή
δημοκρατία, θεωρείτο επαίσχυντη. Οι «ιδιώτες» θεωρούντο επομένως από τους
Αθηναίους πολίτες ως έχοντες κακή κρίση σε δημόσια και πολιτικά θέματα. Στα
λατινικά η λέξη «idiota» είχε αρχικά την ίδια έννοια όπως στα ελληνικά:
«πρόσωπο που ιδιωτεύει και δεν συμμετέχει στα δημόσια πράγματα», αλλά στα
μεταγενέστερα λατινικά η έννοιά της μεταλλάχθηκε ώστε να σημαίνει «ακαλλιέργητο
ή ανίδεο πρόσωπο». Με την πάροδο του χρόνου, ο όρος "idiot" ξέφυγε
από την αρχική υποδήλωση εγωισμού και απομόνωσης για να χαρακτηρίζει πλέον τα
άτομα με γενικά κακή κρίση που είναι βλάκες. Στη σύγχρονη αγγλική (και γαλλική)
γλώσσα, ο όρος "idiot" περιγράφει ένα τελείως ανόητο ή ηλίθιο
πρόσωπο. Στα νέα ελληνικά η λέξη «ιδιώτης» έχει σχεδόν την ίδια έννοια όπως στα
αρχαία: σημαίνει έναν απλό πολίτη, ο οποίος δεν συμμετέχει στη δημόσια ζωή ή
δεν είναι δημόσιος λειτουργός, ενώ η λέξη «idiot» μεταφράζεται στα ελληνικά ως
«ηλίθιος».
Στα Πολιτικά του ο Αριστοτέλης ξεκαθαρίζει σε πλείστα
χωρία τον ορισμό του πολίτη: ‘το υπό λύσιν
ζήτημα είναι ποίον πρέπει να ονομάζωμεν πολίτην και τις η φύσις του πολίτου.
Και πράγματι συμβαίνει ο αυτός, εν μεν τη δημοκρατία πολίτης να είναι, εν δε τη
ολιγαρχία πολλάκις (5) να μη είναι πολίτης» και αλλού «ο δε πολίτης δεν
είναι πολίτης εκ του λόγου ότι είναι κάτοικος ωρισμένου τόπου (διότι και οι
μέτοικοι και οι δούλοι μετέχουν της οικήσεως των πολιτών, χωρίς να είναι
πολίται), ούτε ο υπαγόμενος εις τάξιν νόμων ρυθμιζόντων τας βιοτικάς αυτού
σχέσεις, ούτως ώστε να δύναται να κατηγορηθή και να εισαχθή εις δίκην
Στον Επιτάφιο ο Περικλής καθορίζει την θέση του ιδιώτη
ονομάζοντάς τον άχρηστο να κρίνει, να θεωρεί, και να πράτει για τα κοινά: «Επί
πλέον, οι ίδιοι εμείς όλοι είμαστε σε θέση να φροντίζουμε ταυτόχρονα για τις
ιδιωτικές μας υποθέσεις και για τις υποθέσεις της πόλης μας, και όσοι από εμάς
είναι απασχολημένοι με ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτοί ακόμα κατέχουν τα
πολιτικά ζητήματα στην εντέλεια. Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που τον μη
αναμειγνυόμενο καθόλου στα κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι
μόνοι που όποτε δεν τα επινοούμε και δεν τα προτείνουμε οι ίδιοι πάντως έχουμε
τη δύναμη να κρίνουμε σωστά τα λαμβανόμενα μέτρα, τους δε λόγους δεν τους
θεωρούμε καθόλου εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε σαν εμπόδιο το να μην
έχουμε κατατοπισθεί προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με
αυτά. Γιατί υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό ακόμη, ότι δηλαδή εμείς
οι ίδιοι αποφασίζουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε και εμείς οι ίδιοι τα
επιχειρούμε»
Είναι λοιπόν φανερό πως το σύνολο των παραπλανημένων
ψηφοφόρων άγεται να ψηφίζει ώστε να εκλέγει άλλους και μάλιστα στγκεγκριμένους
άλλους δηλαδή τους πολιτικούς κατ`επάγγελμα να διαχειρίζονται την ζωή του και
να νομίζει μάλιστα πώς αυτό είναι δημοκρατία και αυτός πολίτης όταν με αυτήν
ακριβώς την πράξη νομιμοποιεί την ολιγαρχία των επαγγελματιών πολιτικών και ο
ίδιος αυτο-εξορίζεται στο περιθώριο της πολιτικής ως ιδιώτης, εξορισμού
ηλίθιος! Η ρίζα της πολιτικής τεμπελιάς δεν θα πρέπει όμως να αναζητηθεί στην
τεμπέλικη φύση ή στο μέγεθος της ιδιοκτησίας αφού οι επαγγελματίες πολιτικοί
χαρακτηρίζονται σε μεγάλο βαθμό απο τα δύο αυτά χαρακτηριστικά. Μάλλον στην
άγνοια που το βύθισε η χριστιανική απολυταρχία για να μην επαναστατήσει και
στην κεκτημένη συνήθεια του να εξουσιάζεται, γιατί ο χριστιανικός θεός του τον
έταξε δούλο του, να ζεί μέσα στο ποίμνιο του βοσκού κληρικού, του βυζαντινού
έπαρχου, του οθωμανού πασά, του ρωμιού κοτζαμπάση, του ξενόφερτου επαγγελματία
πολιτικού.
Ο Αριστοτέλης μιλώντας μας μέσα απο τα Πολιτικά του πως
πολίτης μπορεί να είναι κάποιος μόνο όταν μετέχει στην πολιτική δικάζοντας και
νομοθετώντας όχι εκλέγοντας, άρα εξορισμού δεν μπορεί να είναι πολίτης καποιος
όταν εκλέγει την ολιγαρχία ενός κόμματος:
«Ο απολύτως δε και απλώς πολίτης δι' ουδενός άλλου
χαρακτηριστικού στοιχείου ορίζεται επί το βέλτιστον, ή διά του ότι μετέχει της
δικαστικής κρίσεως και της αρχής.
Ποίος λοιπόν είναι ο πολίτης, καθίσταται εξ όλων τούτων
φανερόν: εκείνον, όστις έχει το δικαίωμα να μετέχη αρχής βουλευτικής ή
δικαστικής, ονομάζομεν πολίτην (20) της πόλεως εν τη οποία έχει το δικαίωμα
τούτο, πόλιν δε, γενικώς ειπείν, καλούμεν το ικανόν προς αυτάρκειαν ζωής
σύνολον των τοιούτων πολιτών.
Εξορισμού η άρνηση στην εκλογική διαδικασία είναι
πολιτική πράξη ώς άρνηση στην νομιμοποίηση της ολιγαρχίας με άλλοθι την ψήφο
που αποτελεί πολιτικό πληρεξούσιο να κυβερνηθεί ο λαός εν λευκώ.
Εξορισμού η πλειοψηφία αυτών των ψηφοφόρων ιδιωτών, των
οπλισμένων δηλαδή με ψήφο ηλιθίων, συνιστά την ανάθεση σε μια εκλεγμένη
ολιγαρχία την διακυβέρνηση όλου του λαού.
Οι επαγγελματίες πολιτικοί άρπαγες αυτής της ψήφου με
υποσχέσεις που νομοτελειακά δεν τηρούνται, με υλικά ανταλλάγματα ή με φοβέρες,
συνιστούν το στρώμα ιδιωτών που βρίσκεται μόλις λίγο παραπάνω στην βαθμίδα της
ηλιθιότητας. Η πονηριά όμως του πολιτικού είναι χαρακτηριστικό του ηλιθίου ώς
μόνη άμυνα που του απομένει για πασα απειλή αφού απουσιάζει η ευφυία που
προέρχεται απο την πολιτική άσκηση της διαχείρηση των κοινών.
Ο μέσος ψηφοφόρος δηλαδή ιδιώτης, άρα ηλίθιος θεωρεί τον
πολιτικό ανήθικο, ικανό όμως και ευφυή ώστε να τον κυβερνά, εσφαλμένα φυσικά
αφού είναι διανοητικά οκνηρός και άρα ηλίθιος. Μόνο ένας ιδιώτης ένας ηλίθιος
δηλαδή έχει την ανάγκη να μεταχειριστεί την πονηριά, την απάτη για να
επικρατήσει και αυτό ακριβώς κάνει ο πολιτικός να διαχειρίζεται την ηλιθιότητα
των πολλών και την ευπιστία των αφελών. Κάθε άνθρωπος μπορεί να αποσιωπήσει την
αλήθεια ή να παρουσιάσει ώς αληθή ψευδή στοιχεία, αυτά που κανει ένας
απατεώνας. Η χρήση αυτού του μέσου αντί της εντιμότητας και της λογικής
επιχειρηματολογίας δείχνει ακριβώς έλλειψη ευφυίας, και διανοητική καθυστέρηση.
Γιατί όμως θεωρείται απο τους πολλούς ευφυία;Μα ακριβώς απο την χοντροκομένη
εκτίμηση πως αφού αυτός ωφελήθηκε και το θύμα του εδώ ο λαός την πάτησε πάλι! Η
ευπιστία προυποθέτει πως και τα άλλα άτομα είναι έντιμα σαν και αυτόν τον
έντιμο εύπιστο δείχνει πνευματική ανάπτυξη συνάμα και αφέλεια. Έτσι ακόμα και
ένας μορφωμένος επιστήμων, ένας διακεκριμένος άνθρωπος του πνεύματος θα
μπορούσε να την πατήσει απο ένα πονηρό πολιτικό, αφού η αφέλεια συνίσταται στην
εσφαλμένη παραδοχή πώς και οι άλλοι είναι επίσης έντιμοι με καλές προθέσεις!
Την διαπίστωση πως η ανηθικότητα του πολιτικού μαρτυρεί
μόνο ηλιθιότητα υποστηρίζουν και τα λοιπά συστατικά της ιδιωτείας: Η συμμετοχή
του σε μια πολιτική αγέλη που είναι το κόμμα, η συμφωνία του με ένα πακέτο
ιδεών πρός πώληση που βαφτίζει καταχρηστικά ιδεολογία, ο εκνευρισμός του στην
αντίθετη γνώμη που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, η προώθησή του κοινωνικά πλάτη
με πλάτη με την κλίκα των ομοίων του με εκδουλέυσεις, κολακείες και κυρίως η
δειλία του να συγκρουστεί για να μην χάσει, αποκαλύπτουν στην ολότητά τους την
φύση του πολιτικού, την διαπίστωση πως είναι απλά ηλίθιος. Και αυτή η
διαπίστωση έρχεται να επαληθευτεί όταν ο πολιτικός αναγκάζεται να δώσει μάχη
για να εκλεγεί την δίνει ακριβώς με τα μόνα όπλα που ένας ηλίθιος κατέχει: το
ψέμα πρός τους ιδιώτες ψηφοφόρους, την συκοφαντία απέναντι στους ανταγωνιστές
πολιτικούς την ραδιουργία ανάμεσα στους δικούς του. Συνεπώς η ανηθικότητα των
πολιτικών είναι αυτή που αποκαλύπτει το χαμηλό επίπεδο ευφυίας τους πού ίσταται
λίγο παραπάνω απο το μεσο όρο του ιδιώτη ψηφοφόρου του, για να μπορεί να τον
καταλαβαίνει και να τον παίζει κατά πως τον συμφέρει κάθε φορά! Η κακή
διαχείρηση των οικονομικών, οι ατασθαλίες, ο περιορισμός του έθνους δημογραφικά
και πολιτιστικά είναι απλά η βαθμολογία της ευφυίας ττου πολιτικού και όχι το
μέγεθος της ανηθικότητας ώς κατι διαφορετικό απο αυτήν. Όλοι αυτοί οι δείκτες
είναι δείκτες ηλιθιότητας μικρόνοων ανθρώπων που δεν μπορούν να δουν πέρα απο
το ατομικό συμφέρον, με αποτέλεσμα τα συμφέροντα του καθενός απο αυτούς να
συγκρούονται νομοτελειακά με τα συμφέροντα του συνόλου. Ώς ηλίθιοι δηλαδή
ιδιώτες μπορούν να δούν μέχρι την κάλυψη του τεράστιου διανοητικού και ψυχικού
κενού τους με υλικά μέσα και δόξα που αφού δεν μπορούν να παράξουν μόνοι τους ή
δεν μπορούν να παράξουν στην αναγκαία ποσότητα, πρέπει να την πάρουν απο το
δημόσιο. Αυτή ακριβώς η ανάγκη κάνει τον πολιτικό να επιθυμεί διακαώς την
εξουσία, την ψήφο των ιδιωτών.
Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν ψήφοι σαν χρήματα να
μαζευτούν, και μαζί με αυτά ηλίθιοι να χαρίσουν την ζωή τους στις ορέξεις
παρεών που ορέγωνται την πολιτική εξουσία. Δεν υπάρχουν ηλίθιοι αφού μόνο αυτή
η άσκηση των πολιτικών ρόλων δια της κληρώσεως, ασκεί την διανοια και απαιτεί
την εγρήγορση ειδάλλως επέρχεται η τιμωρία. Η ευθύνη του κάθε ρόλου και ο
απολογισμός του έργου στο τέλος μιας σύντομης περιόδου υποχρεώνει και τον
χαμηλότερο νού να δραστηριοποιηθεί ώστε να μην τιμωρηθεί, η παιδεία της
δημοκρατίας ανεβάζει υποχρεωτικά τον συνολικό μέσο όρο.
Η αιτία των δεινών που υφίσταται ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα
της θέσης του στην πολιτική δηλαδή της σχέσης που έχει με την πολιτική εξουσία.
Εμείς είμαστε στον Δήμο μας! Εσείς τι θα κάνετε;
Πηγή: dimokratia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου